Wat heb je een big smile op je gezicht, werd er vanmiddag tegen me gezegd.
Ja, dat klopt. Dat heb ik zo vaak. Ik merk het vaak wanneer ik op de fiets zit, over straat loop of zelfs in de auto. Natuurlijk ook, misschien wel vooral in contact met anderen. Vanmiddag was ik aan het bedenken hoe veel er veranderend is afgelopen maanden. Eigenlijk is mijn hele perceptie van mijn leven en de wereld veranderd. Wat betekent dat?
Een voorbeeld: Afgelopen week heb ik meegedaan aan een onderzoek naar mimiek bij verschillende onderhandelingstechnieken. Ik kreeg een casus en ging in een rollenspel met een acteur onderhandelen. Een heftige casus.
Verandering 1: Ik heb me hiervoor opgegeven! Dat had ik vroeger nooit gedaan. Ik ben geen goede onderhandelaar, wat hebben ze nou aan mij, dat kan ik nooit.
Nu dacht ik, dat is interessant, een leuke uitdaging, zo kan ik bijdragen aan belangrijk onderzoek.
Verandering 2: Mijn voorbereiding. Vroeger had ik alles uit mijn hoofd geleerd. Bang om af te gaan en om iets te vergeten. Ik had aan iedereen die ik ook maar kundig acht advies gevraagd. Ik had diverse opties uitgeschreven. Was er in de voorbereiding heel lang mee bezig geweest. Ik was alleen gefocust op resultaat.
Nu heb ik de casus gelezen. Nagedacht hoe ik het gesprek in wil gaan. Ik heb me vooral gefocust op wat voor mij belangrijk is. Bij mezelf blijven, respectvol met mezelf en de ander omgaan en gezamenlijkheid zoeken. Dit nog even besproken met mijn zus en zwager en klaar. Dit alles met plezier.
Verandering 3: Voor het gesprek. Vroeger zou ik heel timide zijn bij binnenkomst. Zij weten meer dan ik. Er werd van alles uitgelegd over het onderzoek. Ik zou ze vooral bewonderen. Me verontschuldigen voor een vraag.
Nu kon ik open luisteren naar de onderzoeker. Zonder nadenken heb ik mijn vragen over het onderzoek gesteld. Ik voelde dat ik er toe doe. Ik was er helemaal. Ik voelde ook een beetje gezonde spanning.
Verandering 4: Tijdens het gesprek. De acteur ging er meteen vol in. Hij speelde een op geld beluste haai die over lijken gaat. Vroeger was ik meteen helemaal in de stress geschoten. Ik doe het fout, het gaat me niet lukken, hij weet het beter, ik ben niet slim/sluw genoeg. Ik ben dom en klein.
Nu bleef ik bij mezelf. Ik bleef respectvol. Werd eigenlijk tijdens het gesprek rustiger. Dit omdat ik zag wat de ander deed. Ja, ik had weinig weerwoord. Iedere vorm van zoeken naar gezamenlijkheid werd met hoongelach ontvangen. Ik zat geregeld met open mond omdat ik niet kon geloven dat iemand zo kan doen. Eigenlijk was ik geamuseerd door de aannames die de ander deed. In “real life” had ik het niet zo lang laten duren. Zo laat ik mij niet behandelen, zo onrespectvol. Dat was later ook het enige dat ik als opmerking voor mezelf had. Wat was er gebeurd als ik eerder vriendelijk bedankt had voor het gesprek. Dat heb ik niet gedaan omdat ik de 10 minuten vol wilde maken. Dit was alleen een gedachte. Zonder zelfvernietigende oordelen of emoties. Ik was, en ben, trots op mezelf.
Verandering 5: Na het gesprek. Vroeger had ik nog dagen liggen malen en piekeren over wat ik allemaal fout had gezegd en anders had moeten doen. Het nare gevoel was op onverwachte momenten weer volop boven komen drijven. Ik had het tegen iedereen over die nare man gehad en was boos geweest omdat iemand zo kan doen.
Nu iets van dat alles. Ja, eerlijk gezegd kon ik die nacht moeilijk in slaap komen. Maar dat was omdat ik pas om half 10 huis was. Ik voelde opwinding omdat alles zo anders was en kon dat niet delen, omdat ik alleen was.
Hoe komen die veranderingen nu? Ik heb nagedacht over de overtuigingen die ik met Creatrix® opgeruimd heb, die hiermee te maken hebben.
- Ik ben dom
- Ik ben het niet waard
- Ik doe het niet goed
- Ik word niet begrepen
- Ik ben verantwoordelijk voor alles en iedereen.
Ik weet al heel lang dat dit overtuigingen zijn. Met mijn hoofd weet ik al heel lang dat het niet waar is. Maar ik voelde het wel nog. Je wilt niet weten hoeveel ik al gedaan heb om van hier van af te komen. Therapie, familieopstellingen, tijdlijnen lopen, enz… Daarbij is heel duidelijk geworden waar het gevoel vandaan kwam. Een juf die zei dat ik dom was toen ik in de eerste klas (groep 3) afkeek hoe ik de S van ROOS moest schrijven. Ouders die geen complimentjes gaven… Me alleen en onbegrepen voelen in mijn snelle denken. Natuurlijk was het gevoel niet altijd aanwezig. Door al het werken was ik me ervan bewust en kon ik er beter mee omgaan. Maar er hoefde maar een triggerwoord gesproken te worden, of een triggergebeurtenis, en ik voelde ik het weer en ik ging het met mijn hoofd tegenspreken.
Nu is het weg! Gewoon helemaal weg! Soms zit het nog in mijn “oude” taal. Als iets fout gaat zeg ik: dom he! En dan meteen erachteraan, helemaal niet dom. Gewoon, omdat het niet zo voelt. Natuurlijk word ik nog steeds wel eens niet begrepen. Of begrijp ik de ander niet. Maar dan voel ik me niet beroerd, schuldig of boos.
Dat geeft zoveel vrijheid, zoveel plezier, zoveel geluk. Ja, ik betrap me er vaak op dat ik met een big smile zit te genieten. Ik doe dingen waarvan ik dacht dat het nooit zou lukken. Ik ben weer mijn eigen bedrijf begonnen, vanuit de WIA. Ik help andere vrouwen om hun blokkerende overtuigingen te doorbreken. Zodat zij ook nog meer kunnen stralen en genieten van hun leven en hun vrijheid.
Ik zie dat mijn omgeving, maar ook de omgeving van al die vrouwen die bij me geweest zijn, mee veranderen. Relaties worden beter, kinderen zelfstandiger. Dromen worden waargemaakt.
Alle reden om te stralen!