Ik voelde de aansluiting niet…
Zo begint het stukje van Richelle dat ik op Facebook lees.
Het hele stuk is alsof ik mezelf hoor. Het was mijn verleden. Maar hoe anders is mijn heden.
Sterker nog, ik kan het gevoel dat ik er toen bij had niet meer voelen, de overtuigingen, ik weet nu dat het dat waren, niet meer ophalen. Ik wilde er een stuk over schrijven, maar kon de woorden niet meer vinden. Dus heb ik Richelle gevraagd of ik stukken van haar mag citeren.
“Ik voelde de aansluiting niet…”
Ja, ik had een aantal vriendinnetjes en maakte lol maar tegelijk was ik niet te peilen. Dat gevoel van ‘niet echt ergens bij horen’ heb ik altijd al gehad. Ik was een stil meisje dat geen eigen mening had, althans deze niet liet horen, en zichzelf graag terugtrok.
In de klas was ik rustig, onopvallend en vaak het ‘lievelingetje’ van de juf. Toch kon ik zo nu en dan ook erg aanwezig zijn en m’n stem laten horen. Als er iets negatiefs naar m’n hoofd kwam, voelde ik van binnen de spanning toenemen en in gedachten kroop ik ineen. Je zag het niet direct aan me, omdat het gewoon zo was. Ik haalde goede cijfers.
Ik praatte nooit over problemen, laat staan over mijn gevoelens. Als ik iets deelde, had ik vaak het gevoel dat mensen weer afstand van me namen. Dat ze het lastig vonden, of dat ik zelf een last was. Een compliment dat ik kreeg, was naar mijn idee vaak ‘niet belangrijk genoeg’ of ‘niet waar’.
De behoefte aan bevestiging en goedkeuring werd steeds belangrijker en om mijn positieve zelfbeeld te beschermen werkte ik hard, liep ik op mijn tenen, zei ik geen nee.
Ik had heel erg mensen om me heen nodig maar tegelijk voelde ik de aansluiting niet. Met bijna niemand. Het voelt voor mij niet ‘eigen’. Ik had altijd het gevoel dat ik buiten de groep lag.
Er zei laatst eens iemand tegen me; misschien hoorde je er wel bij, maar voelde je jezelf er niet tussen passen.
Dat zette me aan het denken, want zou het dan echt alleen onzekerheid zijn?
Dit was net als mijn verhaal. De basis van mijn leven. Hierop baseerde ik mijn handelingen. De laatste regels raakten me extra. Misschien hoorde je er WEL bij.
Ik was laatst op een verjaardag. Aansluiting voelde ik, zoals gebruikelijk, niet. Ik praatte, was vrolijk, deed mee. Maar wat voelde ik me ongelukkig. Het sloeg me keihard in mijn gezicht. Natuurlijk kan ik zeggen dat het door de ander kwam, dat die niet echt in mij geïnteresseerd was. Maar alleen mijn gedachtes bepalen mijn gevoel.
Ik kwam thuis en moest er over praten. De hele volgende dag was ik overstuur en heb ik gehuild. Gelukkig weet ik dat dit een teken is van heftige onderdrukte emoties. Dus belde ik een collega.
Ze liet me praten over het gebeurde, daagde me uit om mijn overtuigingen op te zoeken. Je eigen woorden zijn daarbij superbelangrijk. Niet analyseren, niet graven, alleen vertellen wat in je op komt.
Zo bleek dat de basisovertuiging in mijn leven te zijn: ik word uitgesloten.
Hiermee gingen we aan de slag.
Ik gaf het een cijfer. Een 10. Het deed zoveel pijn, in heel mijn lijf.
Ik deed mijn ogen dicht en gaf me over aan Linda, mijn collega. Ik vertrouwde op haar, mezelf en Creatrix®. Ik ging mee in de visualisatie, waarin ik de 5 stappen van het proces doorliep. Ik bevrijde me van deze overtuiging, ik leerde mijn unieke levenslessen, verwijderde geërfde negatieve patronen en verving deze door positieve patronen, ik her kaderde mijn perspectief en leerde/her-innerde mijzelf weer hoe en wie ik in essentie ben. Speels, licht en met liefde. In 20 minuten.
Ik deed mijn ogen open en de wereld om mij heen was veranderd. Ik ging terug naar de herinnering en gaf het een nieuw cijfer.
Een 1. Ik voelde nog wel een klein kriebeltje in mijn buik. Het kriebeltje van mijn intuïtie, dit voelt niet fijn, dit is niet goed. Ik kon de situatie nu helder zien.
Hiermee heb ik niet alleen mijn toekomst veranderd, maar ook mijn verleden. Want ik kijk niet meer naar het verleden door de bril van de persoon die zich altijd uitgesloten voelt.
Dat werd helemaal duidelijk toen ik bij de coachingopleiding een meditatie deed. Tijdens deze meditatie haalden we een baby of kinderfoto voor ons waarbij we ons geliefd, heel en compleet voelden. Er kwam een foto bij me op die voorheen zo akelig was. Waarbij ik me zo rot voelde. Nu dus niet meer.
Ik kwam thuis en ging door mijn fotoalbum. Vreselijk vond ik dat altijd. Zo pijnlijk. Maar nu, wat een leuke foto’s. Wat was ik lief en geliefd. Op een enkele foto zie je mijn donkere blik. Ik had mededogen met dit kind. Het was alsof ik het album voor het eerst bekeek.
Ik liet de foto aan mijn zus zien. Oh, je was zo gewenst, zei ze! Dat had ik uiteraard vaker gehoord, maar nooit echt geloofd.
Ik hoorde er WEL bij!
Hoe is de toekomst veranderd?
Ik ging naar een bruiloftsfeest waar ik niemand kende en voelde met iedereen contact. Ik had een geweldige avond heb heerlijk gedanst.
Ik kan mezelf er veel makkelijker toe zetten om voorbereidend werk te doen, stukken te schrijven, onderzoek te doen. Wanneer je basis uitsluiting is, heeft dit toch geen zin.
Ik maak contact met zoveel mensen, als vanzelf.
Bij sommige mensen voel ik nog steeds afwijzing, geen contact. Dat raakt mij niet meer, soms vind ik het jammer. Maar het heeft geen invloed op mijn zijn.
Ik hoef geen goedkeuring meer van iedereen, niet meer door iedereen leuk gevonden te worden.
Bij een etentje zat ik naast mensen die ik niet kende. Het gesprek verliep stroef tot bijna niet. Waar ik vroeger in mezelf gekropen was en me af had gevraagd wat ik verkeerd deed, bleef ik nu proberen contact te maken, vragen te stellen. Ik zag dat het aan hun lag en niet aan mij. Het was nu gewoon een minder geslaagde avond. Zonder oordeel.
Mijn uitgangspunt is nu, ik heb contact met mezelf. Door dat contact met mezelf KAN er contact met anderen ontstaan.
Was onzekerheid de oorzaak? Nee, ik denk het niet. Ik denk dat in mijn geval onzekerheid het gevolg was. Onzekerheid is een issue dat ik al eerder getransformeerd heb, en in mijn triggersituatie speelde dit dan ook helemaal niet meer.
Wil je meer weten over dit proces, neem dan contact met me op.